Yazar : Susan Sontag
Yayınevi : Agora Kitaplığı / Penguin Books
Çeviri : Osman Akınhay
Orijinal Dil : İngilizce
Orijinal Yayın Tarihi : 2003
Orijinal dili ingilizce olup okuyup anlayabileceğime inandığım kitapları coğunlukla ingilizce okumaya çalışıyorum. Bunun iki sebebi var; birincisi çevirilerde kullanılan lisanı anlamakta sıkıntı çekiyor olmam, ikincisi ise ingilizce ana dilim olmasa bile yazarı kendi dilinde okuyup anlamaya çalışmam.
Bu dönemde kendi durumuma daha uygun başka bir kitap okuyamazdım herhalde. İnsanın hemen yanıbaşında yaşanan olayları bile güven içinde oturduğu salonunda, kendi kanepesi üzerinde izlemesi, anladığını hissettiğini düşünmesi ama aslında ne kadar uzak olduğunu fark etmesi böyle oluyor herhalde.
Sontag; kendisi ile birlikte, Woolf, Goya, Capa gibi yazar, ressam ve fotoğrafçıların metin, tablo ve fotoğraflarına referans vererek savaşın fotoğraf, video gibi yöntemler ile dünyaya duyurulmasını inceliyor. İnsanın birebir yaşamadığı her olayı, özellikle savaşı, fotoğraf veya televizyon vasıtası ile arka arkaya görmesinin ilk önce yardım/acıma, sonrasında ise alışkanlık hissi yaratmasını farklı örnekler ile anlatıyor.
İçinde yaşadığımız dönemde, etrafımızı kaplayan görsel yağmurunun benliğimizi nasıl değiştirdiğine dair kesinlikle okunması gereken bir kitap diye düşünüyorum.
Buna değinmeden bitiremeyeceğim. Kitapta ağır ve etkileyici bir çok örnek olmasına karşı beni en etkileyen Sontag'ın aşağıdaki tespiti oldu. '2001'de New York'ta Dünya Ticaret Merkezi'nin yıkılmasını birebir yaşayan birçok insan 'kötü bir rüya görüyormuş gibiydim' yerine 'bir film izliyormuş gibiydim' olarak yorumda bulunmuş.' İnsan doğası olan rüyanın yerini, insan yapımı olan filmin almış olması çok ürkütücü...
Sontag; kendisi ile birlikte, Woolf, Goya, Capa gibi yazar, ressam ve fotoğrafçıların metin, tablo ve fotoğraflarına referans vererek savaşın fotoğraf, video gibi yöntemler ile dünyaya duyurulmasını inceliyor. İnsanın birebir yaşamadığı her olayı, özellikle savaşı, fotoğraf veya televizyon vasıtası ile arka arkaya görmesinin ilk önce yardım/acıma, sonrasında ise alışkanlık hissi yaratmasını farklı örnekler ile anlatıyor.
İçinde yaşadığımız dönemde, etrafımızı kaplayan görsel yağmurunun benliğimizi nasıl değiştirdiğine dair kesinlikle okunması gereken bir kitap diye düşünüyorum.
Buna değinmeden bitiremeyeceğim. Kitapta ağır ve etkileyici bir çok örnek olmasına karşı beni en etkileyen Sontag'ın aşağıdaki tespiti oldu. '2001'de New York'ta Dünya Ticaret Merkezi'nin yıkılmasını birebir yaşayan birçok insan 'kötü bir rüya görüyormuş gibiydim' yerine 'bir film izliyormuş gibiydim' olarak yorumda bulunmuş.' İnsan doğası olan rüyanın yerini, insan yapımı olan filmin almış olması çok ürkütücü...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder